Ξάνθη, Ιούλιος 2010

Η Ελλάδα είναι η διαχρονική πηγή που πίνουν και ξεδιψούν οι ευαίσθητοι άνθρωποι όλου του κόσμου. Διανοούμενοι, ποιητές, στοχαστές, θεολόγοι, πολιτικοί και άλλοι τιμούν την Ελλάδα, ως την πνευματική τους πατρίδα. Είναι οδυνηρά λυπηρό σήμερα, Έλληνες να περιφρονούν και να απορρίπτουν την Ελλάδα χάριν μιας κακοφτιαγμένης φαντασίωσης και ιδεολογίας, με ή χωρίς Θεό. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, έχουμε ανάγκη την Ελλάδα και την χρειαζόμαστε για να ξαναχτίσουμε τον κόσμο, ως κόσμο – κόσμημα, όχι τεχνικά, αλλά πευματικά. Για να χτίσουμε τις ψυχές μας και να τιμήσουμε τον άνθρωπο. Για να τιμήσουμε τα εφήμερα πράγματα και πρόσωπα, να τιμήσουμε τη γη, ως εικόνα του ουρανού και τον ουρανό ως αγκαλιά και έρωτα ζωοποιό της γης.

Μέρος Α

Πολίτες της Θράκης, εν αγνοία μου με πρότειναν πρόσφατα με δημόσια επιστολή των στη θέση του υποψηφίου περιφερειάρχη Α.Μ.Θ. Αυτό με τιμά και τους ευχαριστώ, μολονότι βέβαια έχω αποφασίσει να μείνω για όλη μου τη ζωή δάσκαλος και να μην εμπλακώ στα πολιτικά αξιώματα. Συνεχίζω βεβαίως να είμαι ενεργός πολίτης αυτού του τόπου και αυτής της χώρας. Και θεωρώ ωφέλιμο να παρουσιάσω δημόσια κάποιες σκέψεις μου, που αφορούν τα σημερινά πολιτικά δρώμενα, είτε στη Θράκη, είτε στην υπόλοιπη Ελλάδα, και που νομίζω ότι μπορούν να ωφελήσουν τους μελλοντικούς περιφερειάρχες στην Θράκη και αλλού, αλλά και την ελληνική πολιτεία ευρύτερα.

Κατ’αρχάς ο λόγος άρνησής μου σε μια πιθανή θέση περιφερειάρχη, δεν οφείλεται στο ότι ανήκω στο ένα ή στο άλλο κόμμα, αλλά σε πολύ βαθύτερους λόγους. Ως πανεπιστημιακός δάσκαλος και ως λάτρης του διαχρονικού ελληνικού φαινομένου δεν ανήκω σε ουδένα επιμέρους πολιτικό κόμμα, καθόσον θέλω να ανήκω σε ολόκληρη την Ελλάδα και σε όλα τα ελληνικά κόμματα με τρόπο ουσιαστικό και δημιουργικό. Με όσα έργα προσωπικά έχω προσπαθήσει να συμβάλλω στην υπόθεση της Θράκης ειδικότερα και του ελληνισμού γενικότερα τα τελευταία χρόνια, έχω αληθινά υποστηριχθεί απ’ όλες τις κυβερνήσεις, από το 1990 μέχρι σήμερα, αφού άξιοι πολιτικοί άνδρες από πρωθυπουργούς μέχρι υπουργούς, βουλευτές και άλλους, ανεξαρτήτως του πολιτικού των χώρου, έχουν αναγνωρίσει και αξιοποιήσει τις ιδέες και τις προτάσεις μου.

Δυστυχώς βέβαια κάποιες μονάδες με στενά και ιδιοτελή κομματικά ή άλλα κριτήρια, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αδίκησαν ένα πραγματικά εθνικό ή ακόμη καλύτερα υπερεθνικό ελληνικό όραμα που προωθώ και υπερασπίζομαι τόσο στη Θράκη, όσο και ευρύτερα, εμποδίζοντάς το χωρίς αιτία. Μάλιστα δε αδίκησαν και τα κόμματά των και τις κυβερνήσεις των, αδυνατώντας να αναγνωρίσουν την υπερκομματική και εθνική μας προσφορά και εργασία. Έτσι συχνά βρέθηκα από κάποιους να κατηγορούμαι ως πασοκτζής, από άλλους να κατηγορούμαι ως νεοδημοκράτης, ακόμη δε και ως χριστιανός, εθνικιστής, και από άλλους ως φιλότουρκος και αριστερός. Και όλ’αυτά, επειδή όλα αυτά τα χρόνια εργάστηκα για να στηρίζω εκπαιδευτικά, τόσο τους Μουσουλμάνους της Θράκης, όσο και ομογενείς ή αλλοδαπούς, δημιουργώντας με τους συνεργάτες μου ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα βιωματικής εκπαίδευσης στην ελληνική γλώσσα και στον ελληνικό πολιτισμό. Ακόμη κάποιοι κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια και αισθανόμενοι αμήχανα προσπάθησαν ή προσπαθούν να μειώσουν και να σπιλώσουν τις προσπάθειές μας υπέρ της Θράκης και υπέρ της Ελλάδος συκοφαντώντας μας για πατριδοκαπηλεία και άλλα τέτοια. Δημοσίως λοιπόν και με κάθε ευθύνη των λόγων και των πράξεών μας, απαντούμε σε όλους τους κατηγόρους μας, δεξιά ή αριστερά, ότι ουδέποτε αμειφθήκαμε για όσα πράττουμε υπέρ της πατρίδος μας, υπέρ του ανθρώπου, Χριστιανού ή Μουσουλμάνου και υπέρ του πολιτισμού. Αντίθετα και εγώ και η σύζυγός μου επανειλημμένως ενισχύσαμε τα τελευταία χρόνια με δικά μας, και όχι λίγα χρήματα, δράσεις παιδείας και πολιτισμού στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σήμερα δε συχνά γίνομαι αντιπαθής σε κάποιους, επειδή τολμώ να υποστηρίζω δημόσια και με κάθε τρόπο τη μοναδικότητα του ελληνικού πολιτισμού και του ελληνικού φαινομένου: γλώσσα, φιλοσοφία, τέχνη, πολιτική θεωρία, χωρίς βεβαίως με τίποτα να περιφρονώ ή να βάζω σε κατώτερη θέση άλλους λαούς ή άλλους πολιτισμούς, που δημιούργησαν μεγάλα και θαυμαστά έργα, ισάξια των ελληνικών ή και καλύτερα.

Το πάθος μου για τα ελληνικά πράγματα προέρχεται από τη μελέτη και εμβάθυνση σε αυτά , και όχι από όποιες άλλες ρατσιστικές, φυλετικές, ή εθνικιστικές αντιλήψεις. Και αν είχα γεννηθεί Τούρκος, Ασιάτης, Αμερικανός, Αφρικανός, Ρώσος, ή ότι άλλο, το ίδιο πάθος θα ένιωθα για την Ελλάδα, ως τον τόπο που γέννησε την αντίληψη του ανθρώπου ως πρόσωπο και του ανθρώπου ως ελευθερία χωρίς όρια. Στην Ελλάδα μαθαίνουμε να τιμούμε τα πράγματα χάριν των ιδίων και όχι χάριν των ιδεών μας γι’αυτά, ή της ωφέλειας από αυτά. Στην Ελλάδα μαθαίνουμε να τιμούμε τον κάθε άνθρωπο, μαύρο ή λευκό, φίλο ή εχθρό, ως το «πάνυ ακριβές», και τον ξένο ως εικόνα του θεού, ως θεό περιφερόμενο στη γη. Στην Ελλάδα μαθαίνουμε να ζούμε από έρωτα και χαρά για τον άλλο, τον κάθε άλλο, από έρωτα και θαυμασμό προς την φύση, προς τους ανθρώπους, προς τον Θεό, υπερβαίνοντας την όποια φυλακή της ατομοκρατίας και της ναρκισσιστικής εγωλατρείας σε επίπεδο ατόμων, φυλών, εθνών, τάξεων κοινωνικών, τάξεων εξουσίας ή κάθε άλλη φυλακή του ανθρώπου. Στην Ελλάδα μαθαίνουμε να βιώνουμε όλους τους συμπολίτες μας, Έλληνες ή μη, καλούς ή κακούς, επιφανείς ή αφανείς, ως τον μέγιστο πλούτο, και να μην τους ανταλλάσουμε με οιοδήποτε ατομικό, εθνικό, θρησκευτικό, κομματικό, ιδεολογικό, ή συναισθηματικό συμφέρον. Διότι οι μεγάλοι ποιητές μας, φιλόσοφοι, θεολόγοι, ασκητές και άγιοι, εδώ στον τόπο αυτό, βροντοφώναξαν με λόγια και έργα, ότι «ουδέν ενικώτερον του προσώπου». Και τούτη η ελληνική κραυγή θα διαπερνά ες αεί την ιστορία και θα γονιμοποιεί κάθε ευαίσθητο άνθρωπο, Έλληνα ή μη.

Σήμερα οι άνθρωποι αρρωσταίνουν ψυχικά, ζουν απρόσωπα και ηλιθίως καταναλωτικά, επιδιώκουν νοσηρά την αυτοεπιβεβαίωσή των στις όποιες εξουσίες ή ιδεολογίες. Χάριν της εξουσίας επί των άλλων, ερημώνουν τον πλανήτη, τρομοκρατούν τους ανθρώπους, και αδικούν τους εαυτούς των ως άτομα, ως έθνη, ως κόμματα, ως θρησκείες ή ιδεολογίες, ως ηγέτες, ως λαοί, επειδή στερούνται του πλούτου της οικουμενικής και παγκόσμιας ελληνικής παιδείας, η οποία διαρκώς μας μυεί, εάν θέλουμε στο: «αιωνίως θητεύω στο κάλλος» (Βάκχες), ή «ξυστά περνάς καλέ μου απ’ την καρδιά μου (Ιφιγένεια εν ταύρι), ή «γεννήθηκα για να αγαπώ και όχι να μισώ» (Αντιγόνη) και όσα άλλα μέγιστα μαθήματα γέννησε ο ελληνικός κόσμος.

Αυτή η Ελλάδα του κάλλους και της ομορφιάς, της δημοκρατίας και της ευγένειας, του φιλότιμου, της θυσίας και της αρχοντιάς, είναι αναγκαία σε όλους μας, Έλληνες ή μη, Ευρωπαίους ή Ασιάτες, μαύρους ή λευκούς, πλούσιους ή φτωχούς. Αυτή την Ελλάδα οφείλουμε να διασώσουμε, να τιμήσουμε να σπουδάσουμε και να την καταστήσουμε γνωστή σε εμάς και στους άλλους. Αυτή την Ελλάδα οφείλουμε να την καταστήσουμε παγκόσμιο σχολείο παιδείας και πολιτισμού.

Η Ελλάδα μας μαθαίνει όλους, πώς να γίνουμε αληθινά ένα, να φθάσουμε στην αδιάσπαστη ενότητα ανεξαρτήτως χρώματος ή φυλής, φύλου, θρησκείας, ανεξαρτήτως αν είμαστε καλοί ή κακοί, έξυπνοι ή όχι, Ασιάτες ή Ευρωπαίοι, νεκροί ή ζωντανοί. Ο Ηράκλειτος από παλιά μας διδάσκει: «όχι εμένα, αλλά τον κοινό λόγο να ακούτε και να ομολογείτε πως ‘εν εστί το παν’». Γι’αυτό κάθε ευαίσθητος και νοήμων άνθρωπος, παντού γης, τιμά την Ελλάδα και την θεωρεί πνευματική του πατρίδα. Οι φυσικές πατρίδες πολλές, μικρές ή μεγάλες. Πνευματική πατρίδα όμως όλων μας είναι η Ελλάδα, αφού αυτή μας μαθαίνει πώς να τιμούμε κάθε πατρίδα, κάθε άνθρωπο, κάθε ύπαρξη, κάθε όν. Η Ελλάδα μας μαθαίνει να αρνούμαστε και τον εθνικό μας εαυτό και όποιον άλλον εαυτό εάν αυτός δεν κατοικεί στην αλήθεια. Η Ελλάδα μας μαθαίνει ότι τόπος του ανθρώπου είναι η αλήθεια, η καλοσύνη, η ελευθερία και η ομορφιά. Γι’ αυτό ο Αριστοτέλης μας παιδαγωγεί όλους στη μεγάλη αλήθεια: «αεί απορούμενον και αεί ζητούμενον τι εστί το όν». Η Ελλάδα μας μαθαίνει την ανιδιοτέλεια κάθε γνώσης και κάθε πράξης. Τα όντα φορείς – φανερώσεις ενός ολοζώντανου μυστηρίου, που μας περιέχει όλους μας σε κάθε εποχή, σε κάθε φυσική πατρίδα με κάθε γλώσσα και με κάθε χρώμα ή καταγωγή. Ο Αριστοτέλης, ο κατ’εξοχήν επιστήμων και συγχρόνως ο κατ’εξοχήν ποιητής: στο «αεί απορούμενον, αεί ζητούμενον, τι εστί το ον», συμπυκνώνει όλη την εμπειρία του ελληνικού κόσμου και εγκαινιάζει μαζί με όλους τους άλλους Έλληνες, αλλά και κάθε ευαίσθητο στοχαστή απανταχού της γης, πριν ή μετά από αυτόν, την ανοιχτή γνωσιολογία, την ανοιχτή οντολογία και την ανοιχτή πολιτειολογία. Και οι μεγάλοι Έλληνες θεολόγοι θα μας πουν αργότερα ότι: «ανυπόστατος μεν φύσις, τουτέστιν ουσία, ουκ αν είη ποτέ», ταυτίζοντας την ουσία και την υπόσταση του ανθρώπου με το πρόσωπο και το άτομο, το εφήμερο, το απτό και το συγκεκριμένο. Γι’αυτό η Ελλάδα από την φύση της θα υπερασπίζεται τη δημοκρατία και την ελευθερία του κάθε ανθρώπου, και θα τιμά τον ξένο ως θεό. Η Ελλάδα μας διδάσκει πως εάν έστω και ένας εφήμερος άνθρωπος αδικείται, αδικείται όλη η ανθρωπότητα, εάν ένας εφήμερος άνθρωπος θλίβεται, πεινά, διψά ή βιάζεται τότε θλίβεται, πεινά, διψά και βιάζεται όλη η ανθρωπότητα όλων των εποχών και όλων και όλων των ιστοριών, εάν ένας συμπολίτης μας, και ο πλέον ελάχιστος, καλός ή κακός, απουσιάζει τότε όλη η πόλη είναι νεκρή.

Πώς να μην ερωτευθείς τούτη την Ελλάδα και τούτη την ομορφιά, είτε είσαι Ευρωπαίος ή Ασιάτης, είτε μαύρος ή λευκός, είτε καλός ή κακός, είτε ότι άλλο αφού η Ελλάδα σε μυεί στον έρωτα τον καθολικό και απολύτως ανιδιοτελή προς κάθε ον εφήμερο, απτό και συγκεκριμένο. «Όχι εμένα, αλλά τον κοινό λόγο να ακούτε και να ομολογείτε πως ‘εν εστί το παν’», κράζει ο Εφέσιος μεγάλος δάσκαλός μας. Όλα είναι ένα, ενώ συγχρόνως είναι πολλά και δεν διαιρούνται. Η Ελλάδα μας καλεί όλους μας στην παγκόσμια πολιτεία και στην παγκόσμια συνάντηση, αληθινή, ανυπόκριτη, ανιδιοτελής. Η ελληνική γλώσσα μας μυεί όλους μας, ασχέτως των μητρικών μας γλωσσών, στη γλώσσα του Λόγου και της Αλήθειας και μας εισάγει στον παγκόσμιο Λόγο, στην παγκόσμια και αλησμόνητη ομορφιά, στον παγκόσμιο και ανιδιοτελή έρωτα του κάθε όντος, εφήμερου και ιστορικού, ως αλήθεια και θέα αλησμόνητη. Η ελληνική γλώσσα και η ελληνική παιδεία μας εισάγουν στην παγκόσμια πολιτεία, την παγκόσμια δημοκρατία, στην παγκόσμια πόλη, στην οποία υπάρχου μόνον πολίτες και όντα με πρόσωπο, με σάρκα και οστά, με όνομα και ταυτότητα, και όχι φυλές, ράτσες, θρησκείες, ομάδες με νοσηρή ανάγκη αυτοβεβαίωσης και εξουσίας επί των άλλων, και κάθε άλλη απανθρωποιητική αγελοποίηση και ομαδοποίηση του ανθρωπίνου όντος. Όσοι χαρακτηρίζουν λοιπόν την ελληνική πατρίδα, ποιότητα και γλώσσα απλώς ως κοινωνικές, συμβατικές και υποκειμενικές κατασκευές, στην ουσία προωθούν έναν δικό των υποκειμενικό και εχθρικό προς τον άνθρωπο σκοταδισμό, αφού ο Έλληνας λόγος μας πάει πέραν των ορίων και μας οδηγεί στην άρση του σχετικοποιημένου υποκειμενισμού, του αντικειμενισμού, της ιδεοκρατίας, της οιασδήποτε θρησκειοκρατίας, του ρασιοναλιστικού ορθολογισμού (η “ratio” είναι η άρνηση του κοινού και σύμπαντικού λόγου) και μας μυεί στον φωταγωγικό και καθολικό υπαρξισμό της αλησμόνητης αλήθειας και θέας του απλού και συγκεκριμένου, του εφήμερου και ιστορικού, του τόδε τι, κατά τον Αριστοτέλη και τους μεγάλους Έλληνες ποιητές. Η Ελλάδα μας εισάγει στον φωταγωγηκό και ενοποιό των αισθήσεων και των νοήσεων καθολικό υπαρξισμό. Αυτός ο Έλληνας λόγος και η ελληνική παιδεία μπορούν να αντισταθούν σήμερα στην όποια πτώχευση και διάλυση της γεωγραφικής Ελλάδος, εάν βεβαίως οι Έλληνες μετα – νοήσουν αληθώς ως προς τους εαυτούς των, την ιστορία των, τους πατέρες των και τα παιδιά των. Πολύ περισσότερο από αυτό η ελληνική παιδεία μπορεί να αναχαιτήσει την εισερχόμενη πτώχευση του παγκόσμιου ανθρώπου. Μιλώντας έτσι για την Ελλάδα, όχι μόνο δεν φυλακιζόμαστε σε όποιον εθνικιστικό περιορισμό, αλλά το εναντίον θα θέλαμε ως συνειδητοποιημένοι Έλληνες του τρόπου μας ο κάθε λαός και η κάθε εποχή πραγματικά να μπορεί να γίνεται καλύτερη ακόμη και από την ιστορική Ελλάδα, ως προς το δρόμο που άνοιξε αυτή, προς την γνώση και την σοφία.

Σήμερα δυστυχώς με δικές μας ανεύθυνες ή επιπόλαιες ενέργειες η Θράκη τουρκοποιείται και βαίνει προς ιδιότυπη διχοτόμηση και ειρηνική αυτονόμηση, το Αιγαίο αμφισβητείται, η Κύπρος δοκιμάζεται και η υπόλοιπη Ελλάδα γκριζοποιείται και θρακοποιείται, επειδή αγνοούμε ως άτομα, ως κόμματα, ως διανοούμενοι και ως κοινωνία και δεν τιμούμε τούτη την Ελλάδα της παιδείας, του λόγου, της αλήθειας, της αρχοντιάς. Και εάν η Τουρκία δεν ήταν σύμβολο βιασμού ανθρώπων και λαών, και βαρβαρικού μεσαιωνισμού, δεν θα μας πείραζε η τουρκοποίηση όποιου τόπου, αντίθετα θα μας χαροποιούσε. Όμως είναι χρέος ιστορικό, τόσο εμάς των Ελλήνων, όσο και ολόκληρου του πολιτισμένου κόσμου, ακόμη και αυτού του τούρκικου λαού, να προστατέψουμε την Θράκη, το Αιγαίο και την Κύπρο από τον υποκριτή, αιμοδιψή και μισάνθρωπο τουρκικό εναγκαλισμό. Και νομίζω ότι και ο κάθε ευγενής και ευαίσθητος Τούρκος πολίτης θα συμφωνήσει μαζί μας και θα θελήσει και αυτός να προστατέψει την Ελλάδα και την Τουρκία από νέες πράξεις βαρβαρότητας και μισανθρωπίας. Και δεν κατανοούμε, πως είναι δυνατόν σήμερα Έλληνες διανοούμενοι ή πολιτικοί, να πιστεύουν ότι υπηρετούν την ειρήνη και την δημοκρατία βάζοντας στην ίδια μοίρα τον θύτη και το θύμα, γράφοντας νέες ιστορίες και αποκρύπτοντας την αλήθεια όσο οδυνηρή κι αν είναι για εμάς η τους άλλους. Και δεν αρνούμαι ότι υπήρξαν πράξεις εγκληματικές, έστω και μεμονωμένες από πλευράς Ελλήνων απέναντι σε Τούρκους αμάχους πολίτες, κάτι που ως Έλληνες και ως χριστιανούς μας θλίβει και μας προσβάλλει ανεπανόρθωτα, έστω και εάν ήταν αποτέλεσμα του άρρωστου εκδικητισμού και εθνικισμού μεμονωμένων ατόμων. Και ο βάρβαρος άνθρωπος μπορεί να είναι Έλληνας ή Τούρκος. Όμως μιλάμε για γεγονότα άλλης τάξεως, όταν αναφερόμεθα στα ιστορικά τουρκικά εγκλήματα εναντίον Ελλήνων, Αρμενίων και άλλων. Δηλαδή, όπως δεν μπορεί να εξαγιασθεί ο χιτλερισμός, επειδή κάποια θύματά του δεν του φέρθηκαν ευγενώς, έτσι τα όποια ελληνικά εγκλήματα μεμονωμένων ατόμων εις βάρος Τούρκων, δεν εξαγιάζουν και δεν εξαγνίζουν τις συστηματικές και άψογα συγκεκαλυμμένες τουρκικές και οθωμανικές γενοκτονίες εις βάρος των Ποντίων, των Μικρασιατών, των Κυπρίων, των Κωσταντινουπολιτών, των Ιμβρίων και Τενεδίων. Μολονότι πάντα θα μας βαρύνουν και θα μας προσβάλλουν ως Έλληνες και πρέπει και αυτά να τα γνωρίζουμε και να μην τα κρύβουμε κάτω από το εξωραϊσμένο εθνικιστικό χαλί. Έτσι μας είναι αδιανόητο σήμερα στη Θράκη να διευκολύνεται από ελληνικής πλευράς ο βίαιος εκτουρκισμός των μη τουρκικής καταγωγής Μουσουλμάνων, ή να χρησιμοποιούνται ελληνικά δημόσια χρήματα, προκειμένου η μισή Θράκη να εξορίζεται από την Ελλάδα χάριν της ιδεοληπτικής μισαλλοδοξίας μερικών από εμάς, ή χάριν του αυτονομημένου και επικίνδυνου κομματικού συμφέροντος. Ο μελλοντικός λοιπόν περιφερειάρχης Α.Μ.Θ. θα πρέπει να έχει το θάρρος να εργαστεί προκειμένου η Θράκη να μείνει ενωμένη και ελληνική και όχι ο Καλλικράτης να γίνει το όχημα περαιτέρω εκτουρκισμού και αυτονόμησης της Θράκης. Το ίδιο, ο Καλλικράτης θα πρέπει σε όλη την Ελλάδα να λειτουργήσει υπέρ του ανθρώπου και της Δημοκρατίας, υπέρ της υγιούς ανάπτυξης σε πρωτογενή και δευτερογενή τομέα και υπέρ της ενότητας της ελληνικής κοινωνίας.

Μέρος Β

Η οικονομική κρίση, η πτώχευση και πολλά άλλα δεινά που ακόμα δεν φάνηκαν στον ελληνικό ουρανό, αλλά έρχονται, όπως σοφά γράφει ο Καβάφης: « οι σοφοί τα προσερχόμενα αντιλαμβάνονται… η μυστική βουή τούς έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων… ενώ εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί.» είναι η άμεση συνέπεια της περιφρόνησής μας προς τούτη την Ελλάδα του φωτός, της καλοσύνης της αλήθειας, της ομορφιάς, του δικαίου, που όλοι οι λαοί του κόσμου τιμούν και αναμένουν με ελπίδα, ενώ εμείς την υβρίζουμε και ασχημονούμε στο πρόσωπό της, λατρεύοντας τα σουπερμάρκετ, την άσοφη τηλεθέαση και την ανέραστη ηλιθιότητα του κάθε είδους ρηχού μοντερνισμού και κούφιας επιδειξιομανίας ή εκμετάλλευσης των άλλων.

Όσον αφορά τη Θράκη, καλό θα ήταν όλα τα κόμματα να συμφωνούσαν σε έναν κοινό και όσο το δυνατό άριστο υποψήφιο. Ή τουλάχιστον να αποφασίσουν να μη ζητιανεύουν άλλο τους μουσουλμανικούς ψήφους από τον Τούρκο πρόξενο της Κομοτηνής, τον άτυπο υπερυπουργό Θράκης. Διότι ο Καλλικράτης μπορεί, ιδιαίτερα για τη Θράκη να καταστεί πρόκληση ελπιδοφόρος για το μέλλον ή τελικός ενταφιασμός της ελληνικότητας της Θράκης ολοκληρώνοντας την σύγχρονη διαπολιτισμική διχοτόμησή της, που δυστυχώς εμείς οι ίδιοι εκθρέψαμε με κάθε κυβέρνηση τα προηγούμενα χρόνια όπως έχω πρόσφατα καταγγείλει δημοσίως. Και να μην ξεχνούν, όσοι πράττουν έτσι άσοφα εις βάρος της Θράκης, ότι με τον τρόπο αυτό επιδίωξης του άμεσου και περιορισμένου κομματικού ή ιδεολογικού συμφέροντος, στην ουσία ετοιμάζουν τη δική τους αυτοκατάργηση, αλλά και την κατάργηση της Ελλάδος στη Θράκη. Εν τέλει τα ελληνικά κόμματα είτε στην Θράκη είτε αλλού, θα πρέπει να υπερβούν τον καχεκτικό τους εαυτό που έχει ήδη χρεοκοπήσει και μαζί με αυτό χρεοκόπησε και όλη η χώρα.

Προσωπικά, μολονότι αρνούμαι κάθε κομματική δραστηριότητα, διακηρύσσοντας ότι οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι πρέπει να ανήκουν δημιουργικά σε όλα τα κόμματα, αλλά και σε όλη την Ελλάδα, θα συνεχίσω με τις ιδέες μου και τις γνώσεις μου να υπηρετώ κάθε κόμμα, κάθε κυβέρνηση, κάθε υπουργό και πρωθυπουργό, κάθε περιφερειάρχη στη Θράκη ή αλλού, και κάθε άλλο δημόσιο λειτουργό που θέλει να τιμήσει τούτη την Ελλάδα των ονείρων μας και της καρδιάς μας, τούτο το σημείο των καιρών, που μπορεί να ωφελήσει την ανθρωπότητα και να την φυλάξει από τον επερχόμενο σύγχρονο μεσαιωνισμό της και πολιτισμένο εκβαρβαρισμό της.

Πόσο αλήθεια αδικούν τους εαυτούς τους υπουργοί, γραμματείς υπουργείων και άλλοι, όταν μας λένε ότι πρέπει απ’την πρώτη δημοτικού τα ελληνόπουλα να μάθουν αγγλικά, διότι η ελληνική είναι μικρή ή νεκρή γλώσσα. Είναι καλό να μάθουμε πολλές γλώσσες, ακόμη και από το νηπιαγωγεία, όμως όχι με τέτοιο ανόητο και υβριστικό για την παγκόσμια ιστορία του ανθρώπου και όχι μόνο για την Ελλάδα, σκεπτικό. Κάθε ειδήμων σε όλο τον κόσμο ακούγοντας αυτούς τους υπαινιγμούς δημοσίων λειτουργών και πανεπιστημιακών, θα γελούσε με την αγραμματοσύνη των. Εκτός βέβαια εάν άλλο είναι το πραγματικό σκεπτικό, όσων ενδεχομένως θα ήθελαν να καταργήσουν κατ’ουσίαν στην Ελλάδα την Ελλάδα, ως γλώσσα, ως παιδεία, ως ποιότητα πνευματική και ως φορέα πνεύματος αυτοσυνειδησίας, Δημοκρατίας και Ελευθερίας. Διότι όλοι σήμερα κατανοούν, ότι η γνώση της ελληνικής, ιδίως της αρχαίας μορφής της, είναι αναπόσπαστη πραγματικότητα και εργαλείο μοναδικό για να αναπτυχθεί αληθινά το ανθρώπινο πνεύμα. Πόσο πίσω στο μεσαίωνα και στο σκοταδισμό του πνεύματος πηγαίνουμε με τέτοιες απόψεις το γνωρίζει κάθε άνθρωπος με πραγματική σοφία και με πραγματικά αναπτυγμένη γνώση, που έχει ξεφύγει από το σπήλαιο της άγνοιας, της ημιμάθειας και των όποιων κόμπλεξ κατωτερότητος και επαρχιωτισμού. Αντί λοιπόν να προτείνουμε την εισαγωγή της ελληνικής σε όλα τα σχολεία του κόσμου, προκειμένου να συνεχίσει η πνευματική γονιμοποίηση των άλλων γλωσσών, είμαστε έτοιμοι να αντικαταστήσουμε στην Ελλάδα την ελληνική με άλλες γλώσσες, ως δήθεν νεκρή ή αδύναμη γλώσσα. Τι άλλο άραγε μένει να ακούσουμε σε τούτο το τόπο;

Αν θέλουμε να υπάρξει παγκόσμιος πολιτισμός, παγκόσμια ειρήνη, παγκόσμια δημοκρατία, τότε δεν μπορούμε να αποφύγουμε τα ελληνικά γράμματα και την ελληνική παιδεία. Ακόμη και η Τουρκία που διακατέχεται από ιστορική ανασφάλεια και άρρωστα εθνικιστικά σύνδρομα επεκτατισμού και σωβινισμού, συγχρόνως παρουσιάζει ένα υγιές και αισιόδοξο πρόσωπο, αφού Τούρκοι διανοούμενοι, επιστήμονες, συγγραφείς, και αυτό τιμά την σύγχρονη Τουρκία, μετά ιερού ζήλου ασχολούνται με τα ελληνικά γράμματα και μεταφράζουν στην τουρκική κάθε ελληνικό κείμενο, ενώ συγχρόνως αρχίζουν να αναγνωρίζουν ή να διαισθάνονται τις πνευματικές ελληνοβυζαντινές πνευματικές καταβολές των. Γι’αυτό η Θράκη ή το Αιγαίο ή η Κύπρος είναι και το στοίχημα του μέλλοντος για μια υγιή συνάντηση Ελλάδος – Τουρκίας, και όχι με όρους υποτέλειας, που σήμερα δυστυχώς προωθείται από το δόγμα Νταβούτογλου και των όποιων οπαδών του, Ελλήνων ή Τούρκων. Γι’αυτό ο Περιφερειάρχης της Θράκης θα πρέπει να μπορεί να συλλάβει νέα οράματα και νέους δρόμους για το μέλλον της Θράκης, πριν τα πράγματα γίνουν τραγικά και αδιέξοδα. Το ίδιο οι περιφερειάρχες του Αιγαίου αλλά και όλοι οι περιφερειάρχες του Καλλικράτη.

Ύστερα απ’όλα αυτά καθίσταται φανερό ότι η Ελλάδα και η ελληνική παιδεία αποτελούν για τον κάθε άνθρωπο και για όλη συγχρόνως την ανθρωπότητα την αναπόφευκτη αναγκαιότητα και προϋπόθεση για την πνευματική της αυτοσυνειδησία και την δημοκρατική της παγκόσμια διακυβέρνηση. Μπορεί οι σημερινοί Έλληνες, κόμματα, πολιτικοί, διανοούμενοι και ο απλός λαός να έχουν αρκετά αποξενωθεί από την Ελλάδα και τον ουσιαστικό, διαχρονικό πολιτισμό της, πέραν των όποιων εθνικιστικών μεγαλοϊδεατισμών του παρελθόντος και των αβασάνιστων κούφιων λόγων των εθνικών επετείων. Όμως η ανθρωπότητα όλο και περισσότερο θα προσδένεται με την Ελλάδα. Μπορεί εμείς να αποδειχθούμε ανίκανοι να αναμετρηθούμε με την ελληνική ποιότητα, και να οδηγούμε την Ελλάδα στην πτώχευση και στην κατάρρευση ή στον δημόσιο αφελληνισμό της, λόγω του άρρωστου εαυτού μας, όμως ο παγκόσμιος άνθρωπος γνωρίζει την αναγκαιότητα της Ελλάδος, ως εργαλείο του πνεύματος, της επιστήμης, της τέχνης και της τεχνολογίας. Διότι η Ευρωπαϊκή Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός ξεκινούν με τη μελέτη και εμβάθυνση ευαίσθητων δυτικοευρωπαίων στα ελληνικά γράμματα. Ο Σλαβικός και ο Ρωσικός κόσμος ομοίως δημιουργεί την δική του ταυτότητα και τον δυτικό του πολιτισμό, με κορύφωση έναν Ντοστογιέφσκι κι έναν Ταρκόφσκι και πολλούς άλλους, αφού πρώτα εμυήθη στο ελληνικό και ορθόδοξο πνεύμα. Παλαιότερα ο Αραβικός κόσμος αναγεννιέται και ανοίγεται στην σύγχρονη ιστορία μελετώντας Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Ευκλείδη και άλλους Έλληνες. Πιο πριν, στους ελληνιστικούς χρόνους, η ελληνική παιδεία παιδαγωγεί την τότε οικουμένη και την εκπολιτίζει. Έτσι για κάθε ενήμερο μελετητή των ανθρωπίνων πραγμάτων, καθίσταται σαφές, ότι η Ελλάδα είναι αναγκαία σε όλους, Χριστιανούς, Μουσουλμάνους, Εβραίους, Ασιάτες, Αμερικανούς, Αφρικανούς, ή όποιους άλλους. Από την άποψη αυτή η Ελλάδα του πνεύματος και της παιδείας είναι ένα δώρο του Θεού στους ανθρώπους . Έτσι φθάνει ένας γίγας του σύγχρονου πνεύματος, ο Ρώσος διανοούμενος και επιστήμονας Γεώργιος Φλωρόφσκυ, να λέει ότι εάν δεν γίνουμε Έλληνες, δεν μπορούμε να γίνουμε ορθόδοξοι, υπονοώντας το ελληνικό πνεύμα της ανιδιοτελούς γνώσης, κοινωνίας και συνάντησης με τον κόσμο, τους ανθρώπους και το Θεό. Για όσους δε αγνοούν, πρέπει να τους υπενθυμίσουμε ότι ασχέτως των ιστορικών ονομάτων κάθε εποχής, Πελασγοί, Αχαιοί, Δωριείς, Έλληνες, Γραικοί, Ίωνες, Ρωμιοί, ή όποιο άλλο όνομα, πάντοτε υφίσταται το ίδιο σώμα και η αυτή ψυχή, διαρκώς ανανεούμενα και φωταγωγικώς πυρπολούμενα από τον έρωτα της τελείας ομορφιάς, του κάλλους και της ωραιότητας, τον έρωτα της τελείας αληθείας, της καλοσύνης και της ελευθερίας. Τούτο το ελληνικό σώμα και η ελληνική ψυχή, τούτος ο διαχρονικός λαός θα κατοικούν εσαεί στα έσχατα του χώρου και του χρόνου, ενδύοντας πρωτυπωτικά και ιστορικά, με έρωτα και πάθος, τον όντως Ξένο και τον όντως Λόγο, τον όντως Ερχόμενο, τον Υιό της Παρθένου, υπενθυμίζοντας σε όλους τους ανθρώπους, όλων των εποχών, ιστορικών και μεταϊστορικών, ότι είναι πρόσωπα μοναδικά και ανεπανάληπτα και όχι αγελαίες ανθρωπομάζες καταναλωτικές, εθνικές, θρησκευτικές ή παγκόσμιες. Ότι είναι ελεύθεροι και όχι δούλοι. Διότι το ελληνικό πνεύμα θέλει να αποσαφηνίσει, να φανερώσει και να σώσει τα πράγματα και όχι να τα εκμεταλλευτεί και να τα καταργήσει. Το ελληνικό πνεύμα και η ελληνική παιδεία μας ταξιδεύουν και μας φέρνουν στην περιοχή του άλλου και μας μαθαίνουν να μην έχουμε ανάγκη να υποτάσσουμε ή να εξουσιάζουμε τους άλλους και τον κόσμο, χάριν των δικών μας αναγκών, υλικών, ψυχικών, συναισθηματικών, ή όποιου άλλου σκοτεινού και υποσυνειδήτου εαυτού μας.

Ο Καλλικράτης θα μπορούσε και πρέπει να αποτελέσει αφορμή μιας αναγέννησης του σύγχρονου ελληνισμού και ανάδειξης της Ελλάδας σε παγκόσμιο κέντρο γραμμάτων και πολιτισμού, εάν όλοι μας σκύψουμε το κεφάλι και εργασθούμε, και δεν συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε τα κόμματα, την δημόσια ζωή, τον δημόσιο πλούτο για την ατομική μας και νάρκισσο ιδιοτέλεια. Ας αποφασίσουμε όλοι μας να εργασθούμε για το μέλλον της Ελλάδας του πολιτισμού και του ανθρώπου, με όρους παγκόσμιους και συγχρόνως ελληνικούς. Ο Καλλικράτης, ως αποκέντρωση των εξουσιών, θα μπορούσε να ενεργοποιήσει μια βαθιά και ζωογόνο αναμέτρηση όλων μας με τα κοινά μας πράγματα. Αυτή η αποκέντρωση εξουσιών είναι ίσως μια τελευταία ευκαιρία επανόρθωσης της ελληνικής πολιτείας. Τα ελληνικά κόμματα πρέπει να αρνηθούν τον άσοφο εαυτό των και να μετατρέψουν τον Καλλικράτη σε όχημα αναπτυξιακής, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και πνευματικής αναγέννησης της Ελλάδος, αξιοποιώντας πανεπιστήμια, επιχειρηματικό κόσμο και κάθε άλλη έκφραση του κοινωνικού μας βίου. Ας αρνηθούμε επιτέλους, έστω και την τελευταία στιγμή τους στείρους, νάρκισσους και ανόητους εαυτούς μας, είτε είμαστε υπουργοί, περιφερειάρχες, πρωθυπουργοί, καθηγητές, ή ότι άλλο. Ας αναλάβουμε ο καθένας μας την ευθύνη του για το μέλλον και την επιβίωση αυτής της πατρίδας, που συγχρόνως είναι πατρίδα κάθε ευαίσθητου και πνευματικού ανθρώπου απανταχού της γης.